Talloze keren heb ik het stukje over het Damrak van het Centraal Station Amsterdam naar de Dam gelopen. Bijna altijd volledig in gedachten. Druk met de afspraak waarnaartoe ik op weg was. Al vast bedenkend wat er zou gaan gebeuren en hoe ik dan zou reageren. Mogelijke conflicten vocht ik al uit in mijn hoofd, nog voordat ze zich hadden voorgedaan. Een aanval op mijn ideeën pareerde ik voordat de aanval kwam.
Wandelend over het Damrak, werd ik volledig in beslaggenomen door zaken die er niet waren, door zaken die zich alleen in mijn gedachten afspeelden. Op de Dam aangekomen was het Damrak één zwart gat. Ik had niks meegekregen van wat zich werkelijk had aangediend. Ik had niks gezien. Ik had overal kunnen lopen; ik wandelde volledig in gedachten, op de automatische piloot en leefde in mijn hoofd.
Om de hoek van het Damrak was het pand waar ik een afspraak had. Ik stond daar voor de deur voor ik er erg in had. Ik vertelde mijn ervaring aan de klant. Ook zij had dit maar al te vaak meegemaakt: niets zien en volledig in gedachten zijn. Gedachten die met haar aan de haal gingen.
Zij deed me de suggestie de volgende keer bewust te kijken naar wat er is. Gewoon opmerken wat ik zag, dat in mijn hoofd benoemen en geen aandacht te besteden aan gedachten erover. Probeer ook alle andere gedachten te laten voor wat ze zijn, was haar advies. Laat je er niet door meeslepen.
Teruglopend van de afspraak naar het Centraal Station, nam ik haar advies ter harte. Ik keek om me heen, zag gevels die me nog nooit waren opgevallen. Er hingen reclameborden waarvan ik vermoedde dat ze daar voor het eerst hingen. Mijn tred werd langzamer en mijn lijf ontspande.
Ik genoot van wat ik zag en werd milder tegen alle andere mensen die het Damrak vulden. Aangekomen bij het station had ik een glimlach om mijn mond. Geen stress, geen opgefokt gevoel, geen irritaties, maar een gevoel van ruimte en ontspanning en een ervaring rijker. Ik had het Damrak gezien. Écht gezien. Bijzonder.
Een paar dagen later belde ik de klant op en vertelde haar hoe mijn terugweg eruit had gezien. Het had me wel heel veel moeite gekost om mijn aandacht erbij te houden. Ik vroeg haar of ik aandachtig zijn ook ergens kon leren.
Haar reactie was: “Iedereen kan het, maar niet zonder moeite. Ik heb een 8-weekse mindfulnesstraining gevolgd en leer steeds beter in mijn dagelijks leven aandachtig te zijn. Een verademing. Oude gewoonten en patronen slijten langzaam, maar door wat ik ervoor terugkrijg blijf ik oefenen.”
Ik ga me inschrijven voor zo’n training!
Auteur: Klaas Smit, freelance schrijver.
Wil jij ook een mindfulnesstraining volgen?Lees meer en meld je aan